Και τι κάνουμε εμείς που δεν έχουμε Επιμελητήριο;

της Μαρίας Χρόνη*

Σαστισμένη, άκουσα την ερώτηση γνωστού μου πάνω σε κουβέντα που είχαμε με αφορμή την υποψηφιότητά μου. Μου φάνηκε πραγματικά άξιον απορίας πώς μία επιχείρηση δεν μπορεί να ανήκει πουθενά, να είναι «ορφανή» όπως μου είπε. Κι όμως, η εν λόγω επιχείρηση, υπάρχει- είναι τοπική και δεν μπορεί να ανήκει στους φορείς ούτε της Αθήνας, ούτε της Περιφέρειας. Μία προσπάθεια έγινε με άλλη μία τοπική επιχείρηση όμως έκλεισε κι αυτή, πάλι στο μηδέν.

Παλεύει μόνος του με τα Υπουργεία, τους Νόμους, την γραφειοκρατία, την δουλειά που δεν υπάρχει. Μόνος του, ενώ τα Επιμελητήρια αντιπροσωπεύουν χιλιάδες επιχειρήσεις, ειδικά σε μία πόλη σαν τη δική μας. Και αν η ισχύ είναι εν τη ενώσει, σε αυτήν την περίπτωση κάπου έχει χαθεί στην διαδρομή. 

Τα Επιμελητήρια της πόλης μας επιτελούν σπουδαίο έργο: κέντρα διαμεσολάβησης, τμήματα ενημέρωσης οφειλετών, έρευνες, ενημερωτικές εκδηλώσεις, συνέδρια, σεμινάρια, συνεργασίες με φορείς της πόλης. Αλλά και συμμετοχές σε εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ανταλλαγή τεχνογνωσίας με Επιμελητήρια του εξωτερικού. 

Εν αντιθέσει ο εν λόγω επιχειρηματίας, ψάχνει μόνος του τα μέσα ώστε να ενημερωθεί, να συμμετάσχει σε συνέδρια, σε ημερίδες, να οργανώσει το αντικείμενο στην πόλη του▪ να υπερασπιστεί τα δικαιώματα του Κλάδου του και τα δικά του. 

Διαβάζει τις προτάσεις και τα σχέδια των υποψηφίων για το μέλλον: Θερμοκοιτίδες νεοφυών επιχειρήσεων, σωστή εκθεσιακή πολιτική, εκπαίδευση των επιχειρηματιών σύμφωνα με τις νέες απαιτήσεις της αγοράς, συμμετοχή σε ευρωπαϊκά προγράμματα και χρήση νέων τεχνολογιών. Ακόμα, επίλυση των προβλημάτων με άμεσο τρόπο σε τοπικό επίπεδο, σύμπραξη και συνεργασία των τοπικών επιχειρήσεων, ενίσχυση των γυναικών για ίσες ευκαιρίες στην επιχειρηματικότητα και ταυτόχρονη υποστήριξη της οικογενειακής ζωής.  

Όμως αυτός δεν έχει καν συναδέλφους να μοιραστεί τους προβληματισμούς, τις αγωνίες, τις ιδέες και τα όνειρα για ένα πιο φωτεινό τοπίο στην επιχειρηματικότητα. 

Το πιο ιδιαίτερο εν τέλει, είναι ότι αυτή η επιχείρηση είναι σαν να μην υπάρχει. Ενώ λοιπόν τα Επιμελητήρια είναι επίσημοι φορείς με σκοπό να συμβουλεύουν την Πολιτεία και να παρεμβαίνουν όπου θεωρούν απαραίτητο προς το συμφέρον των επιχειρήσεων που εκπροσωπούν, ο εν λόγω επιχειρηματίας θεσμικά, δεν εκπροσωπείται πουθενά στο ελληνικό κράτος και ας είναι είδος προς εξαφάνιση στην πόλη μας. 

Και φυσικά, σε αντίθεση με όλους εμάς, δεν έχει και εκλογές!  

Και αναρωτιέμαι: Και τι κάνουμε εμείς που έχουμε Επιμελητήριο;; 

*Η Μαρία Χρόνη είναι υποψήφιο μέλος Δ.Σ. του Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Θεσσαλονίκης με τον συνδυασμό Βιοτεχνική Συμμαχία. Είναι Διευθύνουσα Σύμβουλος της εταιρείας Art&Ads Α.Ε. και απόφοιτος του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.